-
درمان عفونت‌های ناشی از Escherichia coli (E. coli) بسته به محل عفونت (مثلاً عفونت‌های ادراری، دستگاه گوارش، خون‌زایی و …) و الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی آن متغیر است. در ادامه به تفکیک برخی از دسته‌بندی‌های رایج و آنتی‌بیوتیک‌های مورد استفاده اشاره می‌کنیم:
Thank you for reading this post, don't forget to subscribe!
۱. عفونت‌های ادراری (UTIs) ناشی از E. coli
الف) عفونت‌های ادراری غیرمُرکب (غیرESBL)
در عفونت‌های ادراری غیرمُرکب، آنتی‌بیوتیک‌هایی که طیف مناسبی در برابر E. coli دارند، معمولاً به عنوان درمان اول انتخاب می‌شوند:
- نیترفورانتوئین (Nitrofurantoin): به ویژه برای عفونت‌های ادراری پایین (سیستیت) با توجه به تمرکز بالا در ادرار توصیه می‌شود.
- تریمتوپریم-سولفامتوکسازول (Trimethoprim-Sulfamethoxazole): در صورتی که نرخ مقاومت محلی نسبت به این ترکیب پایین باشد.
- فوسفوپیروز (Fosfomycin Trometamol): دوز تکی برای سیستیت‌های غیرمُرکب.
- فلوروکینولون‌ها (مانند سیپروفلوکساسین یا لووفلوکساسین): اگرچه به دلیل نگرانی‌های مربوط به مقاومت و عوارض جانبی، معمولاً در شرایط خاص یا به عنوان گزینه دوم استفاده می‌شوند.
ب) عفونت‌های ادراری پیچیده یا عفونت‌های ناشی از E. coli تولیدکننده ESBL
در مواردی که باکتری دارای آنزیم‌های Extended-Spectrum Beta-Lactamase (ESBL) است، مقاومت به بسیاری از آنتی‌بیوتیک‌های بتالاکام وجود دارد. گزینه‌های درمانی عبارتند از:
- کاربپنم‌ها (مانند ایمی‌پنم، مرپنم یا ارتیمپنم): به عنوان درمان استاندارد در عفونت‌های شدید یا پیچیده توصیه می‌شوند.
- در موارد انتخابی: اگر الگوی حساسیت نشان دهد، ترکیباتی مانند پیپراسيلین-تازوباکتام ممکن است مورد استفاده قرار گیرند.
۲. عفونت‌های دستگاه گوارش یا عفونت‌های سیستمیک ناشی از E. coli
در موارد عفونت‌های سیستمیک (مانند سپسیس) یا عفونت‌های داخل شکمی، بسته به شدت عفونت و وضعیت بیمار، داروهای زیر ممکن است مورد استفاده قرار گیرند:
- سفالوسپورین‌ها (مانند سفالکسین برای عفونت‌های سطحی یا سفتریاکسون برای موارد شدیدتر)
- آمین‌گلیکوزیدها (مانند جنتامایسین یا آمی‌کاسین): اغلب به عنوان درمان کمکی یا ترکیبی به‌منظور پوشش عفونت‌های شدید استفاده می‌شوند.
- فلوروکینولون‌ها: در صورت حساسیت باکتری و بسته به محل عفونت می‌توانند انتخاب مناسبی باشند.
۳. نکات مهم در انتخاب آنتی‌بیوتیک
- آزمایش حساسیت (آنتی‌بیوتیکوگرام): تعیین الگوی حساسیت باکتری به آنتی‌بیوتیک‌های مختلف از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و بر اساس آن تصمیم‌گیری می‌شود.
- ویژگی‌های بالینی بیمار: انتخاب دارو بر اساس شدت عفونت، وضعیت ایمنی بیمار و وجود عوارض جانبی احتمالی انجام می‌شود.
- پوشش طیفی: در موارد عفونت‌های چندگانه یا ناشناخته، ممکن است از درمان‌های ترکیبی استفاده شود تا پوشش طیفی کافی فراهم گردد.
با توجه به تنوع بالینی عفونت‌های ناشی از E. coli و الگوی مقاومت متغیر در مناطق مختلف، استفاده از آزمایش‌های میکروبیولوژی و تعیین حساسیت آنتی‌بیوتیکی قبل از انتخاب درمان به شدت توصیه می‌شود.
